Ciągnie wilka do lasu, czyli słów kilka o wilku szarym

Wilk szary to bohater licznych legend i ludowych opowieści. W przeszłości mocno demonizowany budził lęk i niepokój wśród ludności. Historie o krwiożerczych bestiach atakujących ludzi i porywających dzieci rozpalały ludzką wyobraźnię od wieków. Przez te zabobony wilki były tępione na potęgę. Mordowano je bez zastanowienia stosując przy tym barbarzyńskie metody. W niektórych krajach paranoja ta doprowadziła do prawie całkowitego wyginięcia tego gatunku np.: we Francji, czy w Skandynawii.

W czasach PRL-u było podobnie. Władze uznały, że wilk jest szkodnikiem i trzeba się go pozbyć. Doprowadziło to do sytuacji, w której zaledwie 60 osobników zamieszkiwało Polskę. Na szczęście, od 1998 roku wilki są pod ścisłą ochroną, dzięki czemu ich populacja wzrasta z roku na rok. Według statystyk, w Polsce mamy obecnie ok. 2000 osobników. Wilki występują głównie we wschodniej części kraju m.in. w Puszczy Białowieskiej, Roztoczańskim Parku Narodowym, a także Bieszczadach. Ich zasięg występowania zwiększa się również systematycznie w Polsce Zachodniej.

fot. www.flickr.com/people/mrthk/

Wilki szare są zwierzętami stadnymi żyjącymi w grupach tzw. watahach liczących do 10 osobników (w skrajnych przypadkach kilkunastu). Każda wataha dowodzona jest przez dominującą parę - samca i samicę alfa (basior i wadera). W naszym kraju wilcza banda kontroluje teren liczący ok. 150 km². W niektórych częściach świata może ona władać znacznie rozleglejszym obszarem mającym nawet 300 km². Zależy to od kilku czynników m.in. od dostępności pokarmu i zasobności terenu - mowa tu o bezkresnych i dzikich obszarach północnej Kanady, Alaski i Syberii.

Wilcza wataha

Wilki przywiązują się do kontrolowanego przez siebie terenu tak bardzo, że traktują go jak swój dom, którego bronią przed intruzami. Wilki szare są bardzo rodzinnymi zwierzętami. Wataha składa się przeważnie z osobników spokrewnionych z parą alfa, która jako jedyna ma przywilej rozmnażania się. Co ciekawe, wszystkie dorosłe wilki opiekują się ich potomstwem. Każdy osobnik w stadzie zna i przestrzega ustalonej hierarchii - krótko mówiąc, wie co ma robić. Znajdziemy tam wilki odpowiedzialne za tropienie, zabijanie, czy opiekowanie się szczeniakami. Basior z waderą łączą się w parę zazwyczaj na całe życie.

Jednym z najbardziej fascynujących wilczych zachowań jest wycie ... auuuuuuuu! W ten sposób wilki kontaktują się z innymi członami grupy, przygotowują do polowania lub ostrzegają przed potencjalnym zagrożeniem. W ciągu dnia, wilk może pokonać średnio 20 km, aczkolwiek zdarzają się przypadki, gdy dystans ten jest kilkukrotnie większy. Zwierzęta te są bardzo dobrymi pływakami. Wilki mogą przepłynąć nawet kilka kilometrów, dzięki błonom między palcami. Zimna woda nie stanowi dla nich żadnej bariery. Mają niesłychanie dobry węch (są wstanie wyczuć inne zwierzę z odległości ponad 1,5 km) oraz słuch (usłyszą drobny szelest z kilku kilometrów)

Głodny wilk może zjeść podczas jednego posiłku od 4 do nawet 9 kg mięsa - stąd się wzięły popularne związki frazeologiczne typu: „wilczy apetyt” i „głodny, jak wilk”. Wilki odżywiają się zwierzyną łowną: sarnami, dzikami, jeleniami oraz mniejszymi ssakami. Jeśli las jest obfity w zwierzynę, to wilki nie atakują zwierząt hodowlanych, gdyż mają co jeść. Sytuacja zmienia się w momencie, gdy las nie jest w stanie zapewnić im wystarczającej ilości pokarmu, wtedy głodne wilki podchodzą pod ludzkie gospodarstwa i wykradają domową zwierzynę. Zanim jednak osądzimy wilki, warto wiedzieć, że nie zabijają one innych zwierząt dla trofeów, tak jak ludzie, lub dla zabawy. Zabijają tylko wtedy, gdy są głodne!