Historia Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej
Kolej
Warszawsko-Wiedeńska zwana również Drogą Żelazną Warszawsko-Wiedeńską, pomimo
swej nazwy nie łączyła Warszawy z Wiedniem, a z niewielką miejscowością Maczki
(obecnie dzielnica Sosnowca) leżącą przy granicy zaborów (rosyjskiego i
austriackiego). W znacznym stopniu przyczyniła się do rozwoju przemysłu w
Kongresówce. Eksportowano nią m.in. węgiel kamienny z Zagłębia Dąbrowskiego do
Prus. Była pierwszą linią kolejową na ziemiach Królestwa Polskiego i drugą w
Imperium Rosyjskim.
Pomysł
budowy linii kolejowej łączącej Warszawę z zaborem austriackim zrodził się w
1835 roku. Jego pomysłodawcami byli Henryk Łubieński i Piotr Steinkelle. W 1839
roku założono Towarzystwo Akcyjne Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, które
miało nadzorować budowę linii. Rok później ruszyły prac na odcinku z Warszawy
do Skierniewic.
W
czerwcu 1845 roku, nastąpiło oficjalne otwarcie odcinka z Warszawy do Grodziska
Mazowieckiego. Od tego momentu, między tymi dwoma miastami, regularnie kursowały już
pociągi. W tym samym roku, do użytku oddano potężny gmach Dworca Wiedeńskiego,
z którego startowała Kolej Warszawsko-Wiedeńska – znajdował się na rogu Alei
Jerozolimskich i ulicy Marszałkowskiej. Niestety budynek dworca nie zachował się do czasów współczesnych.
Do końca 1945 roku, linię przedłużono do Skierniewic, a rok później do Piotrkowa i
Częstochowy. Całość ukończono 1 kwietnia 1848 roku. Wybudowana linia miała
327,6 km długość. Zatrzymywała się m.in.: w Grodzisku, Skierniewicach,
Piotrkowie Trybunalskim, Radomsku, Częstochowie, Myszkowie i Zawierciu.
Droga
Żelazna Warszawsko-Wiedeńska była jedną z najnowocześniejszych linii kolejowych
w Europie. Przewożono nią pasażerów i towary (np.: węgiel, drewno opałowe,
maszyny, buraki, tekstylia, wapno, cukier, cegły, przędzę, mąkę). W 1848 roku tabor
kolejowy składał się z 35 lokomotyw parowych opalanych drewnem (od 1859 roku
wszystkie parowozy opalano węglem), 87 wagonów osobowych i 312 towarowych. W
1890 roku, czyli 42 lata później, tabor liczył już 287 lokomotyw, 432 wagonów
osobowych i 8718 towarowych.
Kolej
Warszawsko-Wiedeńska, z roku na rok, przewoziła coraz więcej pasażerów i
towarów – w 1890 roku przewiozła 2,5 miliona osób oraz 2,7 miliona ton
ładunków. Linię systematycznie rozbudowywano, powstało wiele nowych odnóg np.:
do Sosnowca, Łodzi, Torunia, czy Kalisza. Kolej Warszawsko-Wiedeńska była
najbardziej dochodową linią kolejową w Imperium Rosyjskim. Jej budowa
przyspieszyła rozwój przemysłu na ziemiach polskich.
Obecnie,
po wielu przebudowach i licznych modernizacjach (elektryfikacja przeprowadzono w latach 1937-1967), Kolej Warszawsko-Wiedeńska,
jako linia kolejowa nr 1 łączy Warszawę Centralną z Katowicami. Linia
ma prawie 320 km długości i zatrzymuje się m.in. w: Warszawie, Pruszkowie,
Grodzisku Mazowieckim, Żyrardowie, Skierniewicach, Koluszkach, Piotrkowie
Trybunalskim, Radomsku, Częstochowie, Myszkowie, Zawierciu, Łazach, Dąbrowie
Górniczej, Sosnowcu i Katowicach.
Ciekawe, bardzo interesuję się koleją i zadziwi mnie fakt jej obecnej egzystencji w Polsce - kiedyś budowano nowe trasy, modernizowano, wszystko tętniło życiem a dzisiaj - te same pociągi, tory, budynki....za dużo się nie zmienia na kolei!
OdpowiedzUsuńNiestety taka polska rzeczywistość, kolej ma już swoje złote lata za sobą, aczkolwiek moim zdaniem w ostatnim czasie coś się ruszyło i zmierza ku poprawie.
Usuń