Góry Capatanii – Buila-Vânturariţa

Z Gór Cozia zeszliśmy do miasta Brezoi usytuowanego w dolinie Aluty (granica między Górami Cozia, a Capatanii). To właśnie z tego miasta planowaliśmy rozpocząć wędrówkę po Górach Capatanii, jednak będąc już w nim zmodyfikowaliśmy nieco nasze plany. Postanowiliśmy odjechać kilkanaście kilometrów na zachód od Brezoi. Wybraliśmy miejscowość Săliștea, leżącą niedaleko Mălaia (dolina Lotru). Podwiózł nas tam pewien Cygan swoim dostawczym samochodem. Oczywiście nie była to darmowa przysługa. Musieliśmy za nią sporo zapłacić. Za przejechanie ok. 15km na pace zapłaciliśmy 20€ (za 6 osób)! W taki sposób rozpoczęła się nasza przygoda z Górami Capatanii.

Góry Capatanii to mało popularne rumuńskie pasmo, na temat którego w Internecie jest informacji jak na lekarstwo. Do końca nie wiadomo jak się nawet nazywa. Możemy spotkać się z nazwami rumuńskim tj.: Munții Căpățânii, Căpățînii, Căpățîna, czy polskimi: Capatinii, Kapacyny, Kapacyni, czy Góry Głowiaste.

Pasmo to składa się z kilku grzbietów, na szczególną uwagę zasługują: grzbiet główny oraz grzbiet Buila-Vânturariţa. Z oczywistych powodów powinienem zacząć od tego pierwszego, jednak na przekór zacznę od tego drugiego (o grzbiecie głównym będzie w następnym wpisie). Wynika to z tego, że Góry Capatanii eksplorowaliśmy ze wschodu na zachód, czyli zaczęliśmy od grzbietu Buila-Vânturariţa, a dopiero potem weszliśmy na główny grzbiet. 

Grzbiet Buila-Vânturariţa położony jest w południowo-wschodniej części gór. Zbudowany jest z wapieni, dlatego występują tam liczne formy krasowe. Obszar podlega ścisłej ochronie – Park Narodowy Buila-Vânturariţa. Nazwa parku pochodzi od nazwy dwóch najwyższych szczytów: Vânturariţa (1866m n.p.m.) i Buila (1849m n.p.m.). Bilet do parku kosztuje 5 lei.  

W parku, oprócz wapiennych szczytów i ostańców możemy podziwiać również kanion rzeki Cheia oraz „jaskinię z jeziorkiem”. Grzbietem biegnie piękny, ale dość trudny szlak. Jest on słabo oznaczony, dlatego w niektórych momentach trzeba się natrudzić żeby znaleźć drogę. 

Infrastruktura turystyczna w Parku Buila-Vânturariţa jest na dużo wyższym poziomie niż w pozostałych częściach Gór Capatanii. Nie oznacza to jednak, że jest dobra. Mieliśmy spore problemy z dojściem do schroniska Cheia (Cabana Cheia). Wynikało to z tego, że oznakowanie szlaków jest tam bardzo rzadkie, a do tego nie ma żadnych aktualnych map tego terenu. Istnieje kilka map z czasów socjalistycznych (http://www.karpaty.travel.pl/mapa_rumunia_capatanii.php), jednak ich dokładność pozostawia wiele do życzenia m.in. rozmieszczenie źródeł. W okolicach Cabany Cheia można spodziewać się dużej ilości turystów, gdyż prowadzi do niej szutrowa droga, po której mogą jeździć samochody. 

Po drugiej stronie tunelu znajduje się Park Narodowy Buila-Vanturarita.

Schematyczna mapa parku.

W drodze do cabany (schroniska).

Spragnione stado owiec gasi pragnienie.

Pies pasterski pilnujący swojego stada.

Cabana Cheia. Ugoszczono nas tam pyszną zupą, chlebem z boczkiem i oliwkami oraz palinką - tradycyjną rumuńską wódką.

Kącik staroci. W cabanie poznaliśmy Dana - rumuńskiego przewodnika górskiego, który załatwił nam zniżkę na nocleg (z 25lei na 10lei!). W schronisku było bardzo sympatycznie, dlatego zostaliśmy tam dwie noce.

Na horyzoncie fragment głównego grzbietu Capatanii.

Prawie jak na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej.

Przed nami niższa siostra Vânturariţy, czyli Vânturariţa II.

Widok z jej szczytu.

Piękny kras.

Wapienne grzebienie wystające z zielonego lasu.

Jaskinia z jeziorkiem. Mało kto on niej wie, gdyż nie jest zaznaczona na mapie. Nam pokazał ją Dan.

Rzeka Cheia wcina się bardzo głęboko w wapienne skały tworząc bajeczny kanion.

Vânturariţa zdobyta. Niestety nadciąga burza, musimy zejść niżej.

Widok z Vânturariţy na Builę.

Schron i bacówka na przełęczy Curmatura Builei.

Popi (prawosławni księża) zmierzający do monastyrów położonych w południowej części parku.

Polana Frumoasă - ostatnie spojrzenie na Builę.

Grzbiet Buila-Vânturariţa w pełnej okazałości (widok z grzbietu głównego).